کاروان رفته بود و ديده من

همچنان خيره مانده بود به راه

خنده مي زد به درد و رنجم اشک

شعله مي زد به تار و پودم آه!

رفته بودي و رفته بود از دست

عشق و اميد زندگاني من

رفته بودي و مانده بود به جا

شمع افسرده جواني من

شعله سينه سوز تنهايي

باز چنگال جانخراش گشود!

دل من در لهيب اين آتش

تا رمق داشت دست و پا زده بود

چه وداعي!چه درد جانکاهي!

چه سفر کردن غم انگيزي

نه فشار لبي نه آغوشي

نه کلام مح