سلام

بگذار تا شيطنت عشق چشمان تو را بر عرياني خويش بگشايد
هر چند آنچه ماني جز رنج و پريشاني نباشد اما کوري را هرگز بخاطر آرامش تحمل مکن

موفق باشي

کاش مي شد عشق را تفسير کرد
خواب چشمان تو را تعبير کرد
کاش مي شد همچو گلها ساده بود
سادگي را با تو عالم گير کرد

زمزمه اي در تنها يي

براي خودم نامه گاهي نوشتم

ز دنياي پر اشتباهي نوشتم

تو از شام دلتنگي من نوشتي

من از لحظه بي پناهي نوشتم

كه تا خواندني تر شود متن عمرم

ز چشمان مست و سياهي نوشتم

براي هواي بهاران جانت

ز رود و درخت و گياهي نوشتم

براي رها گشتن از درد ديرين

من از تهمت و بي گناهي نوشتم

كه تا قدر همواري ره بداني:

ز پيچ و خم كوره راهي نوشتم

ز تاريكيه كوه و دره گذشتم

كه از آفتاب پگاهي نوشتم

از اينرو كه تنها نباشم در اين شهر

براي خودم نامه گاهي نوشتم

بياد شب و روز تنهايي

مرغ دل سوي تو گر رخصت پرواز نداشت

به پريخانه خورشيد دري باز نداشت

افتاب ار نشدي اينه گردان سحر

شبنم از دامن گل قبله پرواز نداشت

باده در ميكده از جوش جنون مي افتاد

كوچه در كوچه اگر مست سرانداز نداشت

بي سرانجامي عاشق سخني تازه نبود

عشق چون كهنه كتابي ست كه آغاز نداشت

شعر در قالب تب دار سخن جان ميداد

گر مسيحاي سخن حافظ شيراز نداشت

مي خروشد دريا هيچ كس نيست به ساحل پيدا لكه اي نيست به دريا تاريك كه شود قايق اگر آيد نزديك مانده بر ساحل قايقي ريخته شب بر سر او پيكرش را ز رهي ناروشن برده درتلخي ادراك فرو هيچ كس نيست كه آيد از راه و به آب افكندشو در اين وقت كه هر كوهه ي آب حرف با گوش نهان مي زندش موجي آشفته فرا مي رسد از راه كه گويد با ما قصه يك شب طوفاني را